Al enkele weken loop ik met het idee rond om te schrijven, dus bij deze wil ik graag enkele ervaringen, en inzichten delen van de laatste maanden, voor sommigen onder ons betekende de eerste lockdown meer werk, stress, risico’s nemen, jezelf aan de kant plaatsen om voor anderen te kunnen zorgen, voor mij viel alles stil, onze zaak moest dicht, al het normale of bekende kwam tot stilstand, de overvolle agenda’s vielen weg, er was rust op de weg, geen vliegtuigen in de lucht, en ook veel minder mentale drukte, we zijn zo gewoon om in de mallemolen mee te draaien, dat we niet eens beseffen hoe ver we van onszelf verwijderd zijn, eender welke vorm van stress, zorgt er voor dat we met niets in verbinding zijn, want we zijn aan het overleven, op automatische piloot, tot dat er iets gebeurt om ons te doen ontwaken.
Als we in stressresponse leven, is er geen plaats voor verbinding, of creativiteit.
Eigenaardig genoeg zijn er veel mensen die terug willen naar het normale, of bekende, maar als we even de moed hebben om stil te staan bij ons leven, die nu door de coronamaatregelen zo beperkt lijkt te zijn, onze vrijheid is afgenomen, maar hoe vrij waren we echt?
Voelen we ons alleen maar goed door zoveel mogelijk te doen, en zo weinig mogelijk te zijn?
Human doing versus Human being
Als het bekende weg valt, dan ervaren we angst, we weten niet wie we zijn en nog minder wie we kunnen zijn.
Angst is alleen maar negatief als we ons er laten door overheersen, moed bestaat niet zonder angst, heb jij de moed om keuzes te maken, meer in lijn met wie je bent, angst zal de dood niet weghouden, maar wel het leven, heel recent is mijn neef overleden op 32 jarige leeftijd, als je de dood van zo dichtbij ervaart, en ook het verdriet van de nabestaanden, dan voel je je heel klein, en ook angstig, we beginnen anders na te denken over ons eigen leven, hoe het nu verder moet, het gemis, de betekenis van het leven, het grote waarom?
De dood als onderdeel van het leven is een moeilijk gegeven voor ons, we houden liever vast aan de illusie dat we nog vele jaren tegoed hebben, en dat onze geliefden, vrienden en kennissen voor altijd bij ons zullen zijn.
Dit verlies heeft mij diep geraakt, en ik voel dat de enige manier om zijn leven te vieren, is keuzes maken in mijn leven die mezelf en anderen inspireren, als ik mezelf de vrijheid geef om het leven te vieren, in verbinding te gaan, niet vasthouden aan futiliteiten, gewoon mens probeer te zijn met het hart op de juiste plaats, liefdevol, begripvol, vergevingsgezind, medelevend, dan blijft mijn hart open, voel ik de warmte in mijn hart, telkens wanneer ik aan hem denk, en aan alle mooie momenten die we samen hebben mogen ervaren.
We hebben altijd een keuze, met dit globaal gebeuren, kan je meegaan in de chaos, overload aan informatie, al dan niet correct , angstig of kwaad worden, je zorgen maken, wat allemaal menselijk is, of we kunnen onze focus ook meer naar binnen richten, terug op zoek gaan naar de verbinding met onszelf, terug op zoek naar innerlijke rust, tevredenheid, en vrijheid, naar de waarheid van ons hart, het leven is kort, en we moeten alle kansen met beide handen aannemen, zeg tegen je geliefden en vrienden hoeveel je van hen houdt, en hoe dankbaar je bent om hen in je leven te hebben, los onenigheden op, maak je hart vrij, ontwaak, en LEEF, ook al is er veel nog niet duidelijk, laat het universum voor je werken, vraag steun waar nodig, reik uit, ga opnieuw in verbinding, met jezelf, de mensen rondom jou, de natuur, Moeder aarde.
Het ergste wat ons kan overkomen is dat we sterven voor dat we echt geleefd hebben, did I live, did I love, did I matter?
Misschien iets om even bij stil te staan, energie volgt gedachte, waar we ons op focussen krijgen we meer van, waar kies jij voor?